EL LADO BUENO DE LAS COSAS

¡Hay que ver el lado bueno de las cosas! Le decía el otro día un enfermo de cáncer, a otro en la cola de la “quimio”……………….

Podía ser un anuncio de Aquarius y terminar con: Hasta los enfermos de cáncer son excepcionales!!!!!!!!!!!!!

Y yo pienso menos mal que son excepcionales, si fueran comunes, estábamos arreglados ¡no te jode!

Y es que hay cosas, que te pongas como te pongas, no tienen ningún lado bueno, es más no tienen ni lados, es todo un circulo, casi siempre vicioso, que nos encierra en una espiral, (¡magnifica figura literaria eh!), del circulo a la espiral por ausencia de lados.

Y es que en estas “fiestas tan entrañables”, donde se confunde la verdad y la mentira, la alegría y el dolor, el bienestar y la obligación, es difícil encontrar un lado bueno.

Para vuestro acerbo cultural he de indicaros que las navidades provienen de las Saturnales Romanas, como su propio nombre indica dedicadas a Saturno, si hombre el que se comió a sus hijos, algo que hemos heredado ya que otra cosa será pero comer en estas fechas, nos lo comemos todo, aunque no este bueno.

En estas fiestas, romanas, lo más característico era que los esclavos y sirvientes adoptaban por un día el rol del patricio, señor, de la Domus, casa y eran los que ordenaban, dentro de un orden, el funcionamiento de la misma, estando el dueño obligado a servir a los sirvientes.

De aquello que tenía un lado bueno, al menos para los esclavos, que un día es un día, no queda nada, con excepción de los regalos, la mayoría de los casos de compromiso, otra vez la buena voluntad, engañosa.

Porque a mi que no me digan, que quien te cae como el culo todo el año, llega la navidad y le deseas lo mejor para el año que viene, ¡y una mierda!, le deseas que todo le vaya como el culo. Pero otra vez por el espíritu navideño y el qué dirán a seguir la bola.

Mientras, yo sigo en la cola de la vida y miro aviesamente al que tengo al lado que sigue perorando, como enfermo de cáncer en el inicio (del texto ) “hay que ver el lado bueno de las cosas” y pienso quizás partiéndole la cabeza podría ver donde se aloja ese lado bueno.

Bueno pues eso felices fiestas y prospero año nuevo, a los hombres de paz en el mundo, jejejeje, que es tanto como no deseárselo a nadie, pero lo hago por el que diran y el espíritu navideño.

¡Y viva Saturno que encontró el lado bueno de las navidades, se comió a sus hijos, si, esos que no le iban a ir a ver cuando estuviera en el asilo del Olimpo!

DE MUELLES, HISTORIA Y RESISTENCIA DE METALES

Dicen la que la historia, de esto que llaman humanidad, no por humano, si por inanidad, es como un muelle, esto es, una estructura helicoidal, duramente prensada por fuerzas que preconizan, como ley universal, conseguir que sus anillos, interminables en su continuación con el siguiente, se toquen, se unan los unos a los otros, ellos lo llaman cohesión social. Yo lo llamo fuerza represiva brutal.

Imaginaos la fuerza necesaria para hacer que un muelle, la antes citada estructura helicoidal, que por descripción y por mera consideración ante los lectores, pienso que cada cual ya la tendrá en su cabeza, si en cabeza cabe que podamos intentar comprimir, por los tiempos de los tiempos, su fuerza bilateral, con el fin de conseguir, lo que aquí llamaríamos expansión social, fuerza contraria, por tanto, a lo que otros llamarían, cohesión social.

Pues ese muelle a lo largo de la historia, y hacedme caso se de que hablo, ha sido la historia de su presión desmedida y su expansión fruto de la fuerza contraria a las leyes más elementales de la gravedad, no se puede unir a la fuerza aquello que tiende a la relajación. Es lo que tienen la resistencia de metales, es lo que tiene el devenir de la historia.

Hoy ese muelle se presiona con lobbys económicos, políticos, sociales, judiciales y para ello se preparan con resoluciones, leyes, sanciones, miedos en suma, para que la fuerza de expansión no tienda a ser tan potente, ni tan presente, que el miedo cohesiona tanto como el amor.

Hoy el muelle, esto es la estructura, tiende a expandirse no siendo capaz de resistir tanta presión, el problema es que ya es imparable, no hablo de tiempo, no hablo de hoy, ni de mañana, ni de pasado, pero el proceso es imparable.

La física se impone y en una teoría M, compendiadora de la explicación de todas las leyes físicas del universo, en la que el retorcimiento y la presión tienden a la cuerda.

Para los incrédulos, solo tenéis que desmontar un bolígrafo, pero de los antiguos de los de “inducción”, en los que merced a un pequeño resorte, hacemos que aparezca por un milagro de erección, en su punta, valga la redundancia, el instrumento del escribidor.

Si lo desmontamos y extraemos el muelle, solo tenéis que apretarlo firmemente, por ambas partes, hasta llegar a configurar una anilla de anillos prensados, ¿Cuánto tiempo podéis tener el muelle prensado?

Pensad, ahora, en un muelle enorme en el que cada circunvalación representa millones de seres “inánimes”. Llegará un momento en que no podremos mantener la presión, por cansancio, por abulia o por falta de métodos “represivos” tan imposibles, que no nos permitan mantener la situación, sin tener que mantener la presión.

En el momento en que soltemos el muelle, este saltará por los aires en un recorrido caótico, que le llevará a recorrer una enorme distancia, en un tiempo record, arrasando todos los pequeños objetos a su paso, y rebotará y rebotará, hasta que alcance su ser, será el momento en que la resistencia del metal consiga su equilibrio.

Esto llevado a la sociedad da como resultado revueltas, revoluciones, desobediencia, muerte, destrucción, en suma es como si con cada salto, la sed de venganza se fuera saciando y se llevase todo por delante, no solo a los culpables dedos autores de la presión represiva, también a inocentes que empujados por las fuerzas M arrollarán a los precedentes y así consecuentemente.

¡Comprad los tanques de agua contra manifestantes que queráis, surtiros de porras electrónicas, pelotas de goma, legislación regresiva, sanciones, multas, condenas!, represión en suma, el muelle es imparable, es lo que tiene la física, es lo que tienen los metales, es lo que tienen las sociedades, siempre tienden a vencer cualquier resistencia que altere sus propiedades, al menos en principio………………… esto es, hasta que se vuelva a repetir la historia, que siempre se repite, con ligeros cambios de argumento y actores, pero siempre con los mismos personajes protagonistas.

MI TIA ESTA TRISTE, ¿QUÉ LE PASA A MI TIA?

Mi tia está triste, ¿qué le pasa a mi tia?

La vida le sobrepasa, o mejor, le pasa por encima, ya no entiende nada de lo que sucede a su alrededor, ella pensaba que la vida no era esto. Que la vida era ser buena persona, no hacer daño a nadie y vivir sin hacer un ruido.

Pero ahora la vida la pasa por encima, ya no sabe lo que cobra, bueno más o menos si, dos pobres pensiones de 300 euros, una por su trabajo y otra por viuda, que no llegan juntas al salario mínimo interprofesional, pero claro ella ya no tiene profesión solo es tia y jubilada.

Pero en realidad ya no sabe lo que cobra, porqué el banco ya no la escribe, no es que no la felicite el día de su cumpleaños, es que ya no la escribe, ni siquiera para darle cuenta de cuando ha cobrado y cuanto.

Ya no le escribe la Telefónica, ahora Movistar, ya no le escribe la Unión FENOSA, ya no le escribe el Canal de Isabel II, ya ni siquiera el banco les da noticias de ellos, no sabe si existen y por tanto no sabe si les paga o no les paga, su banco se ha olvidado de ella.

Ella piensa, en su tristeza, que todo estará correcto, ya que tiene agua, luz, teléfono y paga sus impuestos, pero a ciencia cierta no sabe el dinero que tiene, ya que si no va al banco para actualizar su cartilla. Algo que antes solo era introducirla por la rejilla del mostrador, ahora se ha convertido en introducirla en una máquina, pulsar unos números, que siempre le tienen que marcar y recordar, y que se la devuelve la mitad de las veces emborronada, con las cifras cabalgando, unas sobre otras.

Mi tia piensa que se han olvidado de ella, que quizás piensan que ha muerto, pero como nadie la escribe para pedirle nada, sigue con su vida, con su inexistencia, haciendo poco gasto y viviendo con lo imprescindible no sea que se quede, como diría ella, “sin cuartos”.

El otro día con mucha tristeza, mi tia me pregunto la razón de no recibir cartas ya de nadie, ni siquiera del Santo Entierro, el que lleva pagando desde que nació, para que la entierren cuando muera, y que antes venia todos los meses un cobrador a casa con el recibo de la cuota, y un día dejo de venir, y me preguntó, muy triste, que por qué ya no venia.

Le explique que tanto las compañías como los bancos están optando por la factura electrónica, para así despedir empleados, cobradores y contables, y que ahora las facturas y recibos les llega a sus abonados por Internet, al igual que los saldos y extractos bancarios, que pueden ser consultados en línea.

Ni que decir tiene que ella que va para ochenta inviernos vividos, que hay personas, como mi tia, que no han conocido veranos, ni primaveras, esto le suena a chino, no tiene ordenador, ni una idea clara de lo que es una tarjeta de crédito, un correo electrónico o Internet.

Ella quiere que vuelvan las tardes de los miércoles de cada fin de mes, en las que, como ha hecho toda su vida, amontonar sus facturas, con las cartas del banco al lado, y comprobar si ha gastado más de lo ingresado.

Ella quiere que los cobradores vuelvan a llamar a su puerta, los primeros días de cada mes, para preguntarles por su mujer y sus hijos y ¿por qué no? para dejarles una propina perdonándoles el cambio.

Ella quiere un mundo que ya no existe y se pregunta para que existe en un mundo que no entiende, ni la entiende.

Mi tia esta triste y yo con ella, y además está un poco sorda y mal operada de cataratas, pero como yo le digo para lo que hay que oír y lo que hay que ver.

Pero no te preocupes tía, para mi existes y te entiendo, en un mundo que hasta yo estoy dejando de comprender.

Un beso.

BABATINKA EN BULGARO

Al parecer en Bulgaria me leen, lo que no es poco. Se trata de la nieta de la Babatinka, la que vendría a ser la Tinkanova, quien se ha sentido tocada por el relato dedicado a su abuela y me lo ha dedicado a mi en su idioma. Va por las dos y espero que lo lean en su lengua. Un beso Tinkanova.

В ПАМЕТ НА БАБА ТИНКА

Мигел Ернандес, говорейки за смъртта на един негов приятел (Рамон Сигет, мисля че се казваше), споделяше че умира душата му с тази смърт.

Аз не вярвам в душата, но ако съществува, то моята не е стандартна. Това, което имам аз е етика, принципи и не като тези на Маркс (Гроучу Маркс, за онези, които мислят зле). Принципите ми са стабилни, твърди, закалени с огън и кръв в характера ми, следствие на едно спартанско възпитание – нетолерантно и бедно, неща които обикновено вървят заедно за нещастие.

Затова ме боли, Тинка. Коя беше „баба Тинка” (на испански – баба Каталина)? Една малка госпожа с интелигентен поглед, наследен вероятно от нейните предци – смес от българи, гърци и роми.

Познах я за кратко време, но тя ме прецени набързо с два погледа – нещо свойствено за ромите, още повече ако са смесени с гърци и българи.

Независимо, че ме представиха като колега на дъщеря й, (която според нея продължаваше да е омъжена за един руснак) ме разпозна, че не съм й колега, а настоящия й партньор в живота. И не ме отблъсна, посвети ми даже няколко свежи усмивки и дори ме нарече „мило момче”. Разбира се на български език, тъй като за нея аз бях едно момче - на 53 пролети, но момче.

Тя на седемдесет и няколко години, изглеждаше с 10г. повече, тъй като беше преживяла Втората световна война и българският комунизъм (от който не се чувстваше недоволна впрочем). Свикнала да няма нищо, само един нетолерантен и твърд морал, комунизмът й предоставяше всичко необходимо, за да има къща, храна и за да могат децата й да се изучат, до такава степен, че една от дъщерите й („под моя власт” в този момент) успя да стане дори инженерка.

Тя вярваше в комунизма и го доказваше в дома си, където и малкото което имаше, беше за всички други. Тя в своята собствена къща, живееше в най-бедната част, за да може внука й да живее в по-добрата част на къщата. Тя беше щастлива от това (ако щастието е нещо, което баба Тинка е опитала изобщо). Тя беше щастлива и с нейните телевизионни сериали, със заниманието да прави търлъчки за зимата, консерви и ръководейки семейството.

В събота почина в една болница.... Без отопление, почти без лекарски състав и с недостатъчно медицинско внимание, поддържана само от своите дъщери, които за да бъдат до нея през последната седмица от живота й, трябваше да отнесат в болничната стая един радиатор и постеля за да прекарат там дните и нощите, където нямаше дори столове за да се седи.

Умря така, както живя – без шум. Не повиши тона, с изключение на няколко момента.

Бракът й (според разказите по този въпрос), беше по любов, нещо странно за България от онова време, където много често браковете са имали сицилиански характер, най-вече за да се пази честта и хорското мнение и не толкова по любов. Какво ви обяснявам на вас и най-вече на вашите майки, много от които са го изживели на собствения си гръб. Винаги е била предана и вярна на съпруга си (нещо задължително по онези места), независимо че не й беше отвърнато по същия начин, както и на малко жени от средата й. Но тя не се оплакваше и дори няколко години след като съпруга й вече беше починал (към който впрочем вероятно би могла да има много критики), на нея й харесваше да седне на един стол (купен от китайски магазин) и да гледа гроба и паметника на покойния й съпруг, докато някоя от дъщерите й почиства тревите пораснали в гроба. Същия до който сега почива тя. И така в състояние на боготворение, когато в действителност боготвореният би трябвало да боготвори боготворителката.

Но България е такава. Тя е на мъжете. Направена е от тях и е за тях. Жените успяха по време на комунизма да се включат на равни основи в професионалните и интелектуални сфери, но турската доминация почти до XX век, е причината жените да продължават да бъдат като робини за господарите си.

Но нека не се отклоняваме от баба Тинка, която почина така както живя, без да изисква внимание. Макар че моето внимание тя го привлече много ясно със своя дълбок поглед, преценяващ и суров, докато най-накрая оцени, че аз заслужавам дъщеря й. Надявам се да не я разочаровам.

Така след смъртта на една жена, която не познавах въобще, ме боли по същия начин както на Мигел Ернандес, въпреки че аз нямам душа. Но това е така, защото тази смърт ми показва смъсъла на живота, че всичко е ефимерно, че нашето пребиваване тук е като вятърно свистене, което се губи при срещата между вятъра и дървото, че е като писъка на птица изплашена от изненадващия изстрел на един ловджия......, че е като една фракция от нищото, украсена с клоунски скокове и филийки от въздух.

И мисля за всички тези жени, които дори не достигнаха да бъдат истински живи същества, тъй като им бяха нужни клоните на друго дърво, за да се развият. Точно като онези магични същества, които са безразлични за дървото в което намират приют, и само един магьосник знае какви са техните преимущества и каква е тяхната цена.

Ще плачат за теб, бабо Тинке, не се съмнявам в това. Но докога ще те помнят? Какво си направила за да те помнят? Деца? Да, но за децата ти, твоят живот е това – една история с няколко любопитни момента, където ще се забрави онова, което не си правила правилно ( и сигурно и без да искаш, не е малко) и ще помнят всичко добро, което също е много. Какъв е балансът?

Глупаво е да се правят баланси в една комунистическа страна (или поне е била). И имаше фабрики, болници с отопление, с доктори, имаше и училища за всички. Сега ти умря, когато от това вече няма почти нищо. Добър момент за да се умре, бабо Тинке, тъй като нещата не вървят към подобряване, а към влошаване.

Ще питате, защо пиша всичко това? Исках да знаят за теб и това да служи за спомен... За да те помнят. Кой знае дали съществува душата, дали някой я притежава и дали ще му се пречупи за смъртта ти и с твоя спомен. И макар да са малко тези, които ще го четат, ще помогне да бъдеш вечна.

Такава е литературата – дава присъствие, живот, а в някои сърца (това наистина го вярвам) значимост.

ДОБЪР ПЪТ БАБО ТИНКЕ. ЦЕЛУВАМ ТЕ.

ОТ ФЕРНАНДО –

ПИСАТЕЛ, ПРИЯТЕЛ,

НО НА ПЪРВО МЯСТО ЧОВЕК С ДУША,

НЕСТАНДАРТНА, НО ГОЛЯМА ДУША!

"LA BABATINKA"

Miguel Hernández hablando de la muerte de un amigo, decía, que se le moría el alma, Ramón Siget, creo que se llamaba.

Yo no creo en el alma, y si existe yo no la tengo de serie. Vale, tengo ética, tengo principios y no como los de Marx (Groucho para los mal pensados), son principios muy rígidos, grabados a fuego y sangre en mi carácter, propia de una educación espartana, por intolerante y pobre, que suelen ser dos elementos de la ecuación que desgraciadamente siempre van juntos.

Por eso me duele, Tinka, la Babatinka, ¿quién era la babatinka?, en castellano “la abuela catalina”: una señora pequeña de mirada inteligente, heredada, quizás, de sus ancestros, mezcla de griegos, búlgaros y gitanos.

La conocí poco, pero a mi me caló con dos miradas, es lo que tienen los gitanos, si además son griegos y búlgaros.

Aunque me presente como amigo de su hija, que ella pensaba casada con un ruso, me reconoció como la pareja actual de su niña. Y no me rechazó, me dedicó sonrisas veladas y hasta me llamo “niño guapo”, en búlgaro claro, para ella era un niño, de cincuenta y tres primaveras, pero un niño.

Ella con setenta y tantos parecía tener diez años más, vivió la segunda guerra mundial, el comunismo búlgaro, del que no estaba nada descontenta. Acostumbrada a tener nada, solo una moral rígida e intolerante, el comunismo le proporcionaba todo lo necesario para tener una casa, comer y que sus hijos estudiaran, una de sus hijas, ahora “en mi poder” hasta llego a ser Ingeniera.

Ella creía en el comunismo y lo demostraba en su casa, donde lo poco que había era de todos, así, ella, en su propia casa vivía en la parte más pobre, para que su nieto, pudiera vivir en la parte mejor. Ella era feliz, si ese término fue conocido por babatinka, con sus telenovelas, su labor, (hacia zapatillas de lana y jerséis para el invierno), haciendo conservas y dirigiendo la familia.

El sábado murió en un hospital sin calefacción, sin médicos apenas, con una atención deficiente, soslayada únicamente por sus hijas, que para estar con ella la última semana tuvieron que llevar una estufa y un colchón al hospital, para engañar a las noches en vela, ya que ni sillas para sentarse formaban la dotación del mismo.

Murió como vivió, sin hacer ni un ruido. No levanto la voz, nada más que en contadas ocasiones, ¿para qué? Nadie la iba a oír.

Su matrimonio, según cuentan las crónicas, fue por amor, algo raro en su Bulgaria, donde muchas veces el matrimonio es de carácter siciliano, más para guardar honra y apariencias que por eso que llaman amor. ¿Qué os voy a contar de vuestras madres?, muchas lo han vivido en directo.

Fue siempre fiel a su marido, algo obligado en esos lares, algo que no le fue devuelto, al igual que prácticamente a todas las mujeres de su entorno y descendencia.

Pero no se quejaba y aún a los años de la muerte de su marido, al que seguramente tendría mucho que reprochar, le gustaba sentarse en una silla, de tienda chinos, y quedarse mirando la sepultura de este, mientras alguna de sus hijas arrancaba los rastrojos de su tumba. Al lado de la que ahora descansa ella.

En una adoración, en la que el adorado debería adorar a la adoradora. Pero Bulgaria es así, es de los hombres, hecha por ellos y para ellos. La mujer con el comunismo consiguió incorporarse de igual a igual en el ámbito intelectual y laboral, pero la dominación turca hasta el siglo XX, prácticamente, ha hecho de ella que sigan siendo esclavas de sus dueños.

Pero no nos apartemos de la babatinka, murió como había vivido, sin llamar la atención, bueno a mi si me llamó la atención, su mirada profunda, escrutadora, dura, hasta que finalmente evaluó que yo era merecedor de su hija. Espero no decepcionarla.

Y así una mujer que no conocía de nada me duele como le sucedió a Miguel Hernández y eso que no tengo alma, porqué me descubre el sentido de la vida, me descubre que todo es efímero, que nuestro paso por aquí es un silbido que el viento ha dejado escapar al chocar contra un árbol. Es como el trino de un pájaro asustado al ser sorprendido por el disparo de un cazador.

Es como una fracción de la nada adobada con saltos de payaso y rebanadas de aire.

Y pienso en todas estas mujeres que ni siquiera llegaron a ser auténticos seres vivos, fueron como la mandrágora, que necesita la rama de otro árbol para desarrollarse, si muy mágicas, pero que son indiferentes al árbol en el que se cobijan y que solo un mago sabe cuales son sus beneficios y utilidades.

Lloraran por ti babatinka, no lo dudo, ¿pero hasta cuando te recordaran?, que has hecho para que te recuerden: hijos, pero hijos para los que tu historia será eso una historia con una alguna anécdota, en la que se olvidará todo lo malo que has hecho que, seguramente, involuntariamente y por tanto sin saberlo, habrá sido bastante, sobre todo a tus hijas y se recordará lo bueno que has hecho, que también será abundante. ¿El balance?

Es estúpido buscar balances en un país comunista o que al menos lo era, y tenía fábricas y tenia hospitales con calefacción y médicos y colegios. Tu ahora has muerto cuando no hay nada eso, buen momento para morir, babatinka, nada va a mejor, todo va a peor.

Y ¿Qué a que viene todo esto?, quería que te conocieran y que esto sirva de recuerdo, quien sabe si existe el alma y alguien la tiene y lo mismo se le rompe con tu muerte y tu recuerdo, que aunque sea poco leído, te hará pasar a la posteridad.

Es lo que tiene la escritura que te da presencia, existencia y en algunos corazones, (en eso si que creo), trascendencia.

Buen viaje Babatinka. Un beso.